W 1936 r. wybudowano tu stanowisko dla obserwatora artylerii, pomieszczenia dla drużyn piechoty oraz wśród schronów bojowych jeden ze strzelnicami dla 2 ckm. W 1944 r. na odcinku wybudowano uzupełniające fortyfikacje polowe – stanowiska ogniowe, rowy łączące i drutowe przeszkody ppiech. Przy niektó­rych schronach rozpoczęto budowę żelbetowych stanowisk obserwacyjno-bojo­wych typu Tobruk, ale nie zdążono ich zabetonować przed rozpoczęciem zimy.

Odcinek został obsadzony 25 stycznia 1945 r. przez niemiecką piechotę utworzoną z podchorążych Oficerskiej Szkoły Artylerii w Borne. 2 lutego 1945 r. 3 batalion 12 pułku piechoty 4 DP 1 AWP przejął obronę od 207 pp 76 dywizji piechoty 47 AR na przesmyku między jeziorami Smolne i Zdbiczno. Podejmowane przez kilka następnych dni próby likwidacji oporu nieprzyjaciela kończyły się niepowodzeniem. Wcześniej podobna sytuacja  wydarzyła się na sąsiednim przesmyku między jeziorami Smolno i Łubianka, gdzie maszerujący od Nowej Szwecji 207 pp 76DP 125KA 47 AR uderzył jedną kampanią na przesmyk, ostrzelany ze schronów cofnął się i okrążył jez. Smolno szukając tam przejścia. Znowu ostrzelany, nie mogąc pokonać oporu nieprzyjaciela, rozwinął się przed dwoma przesmykami. Z chwilą pojawienia się 3 batalionu 12 pp 4DP na przesmyku jezior Smolno i Zdbiczno żołnierze radzieccy przekazali obronę Polakom i wrócili na poprzedni przesmyk. Niemcy ustąpili stamtąd dopiero 9 lutego.