Nadarzyce stanowiły ważny punkt oporu w systemie niemieckiej obrony.

W opanowaniu Nadarzyc udział wzięła 6 DP 1 AWP w składzie 14 i 18 pp. 16 pp w drodze na północ od jeziora Dobre po przekroczeniu rzeki Piławy po Zdbicami nawiązał łączność z atakującym Zdbice 12 pp i wspólnie z nim opanował miejscowość.

18 pp podczas marszu w kierunku Nadarzyc w dniu 4.02.45 r. po krótkich walkach opanował Sypniewo i Kłomino. W Kłominie wyzwolił ok. 300 polskich i jugosłowiańskich oficerów więzionych w obozie jenieckim Gross – Born Westfalenhof II D. W czasie podchodzenia do  Nadarzyc pułk został zatrzymany silnym ogniem z broni maszynowej i moździerzy. 14 pp podczas marszu w kierunku zachodnim wyzwolił Sypniewko i z marszu rozpoczął natarcie na południowy skraj Nadarzyc. Próby opanowania  wioski  zakończyły się niepowodzeniem. Kolejna próba opanowania Nadarzyc w dn. 5.02.45 r. ponownie zakończyła się niepowodzeniem. Przyczyną był nie tylko silny opór nieprzyjaciela, ale i bardzo słabe  wsparcie ognia artylerii nacierających pododdziałów 18 pp. Dopiero 6.02.45 r. po uprzednim podciągnięciu odwodów i dodatkowym wsparciu ogniem artylerii 18 pp przystąpił do walki i po wielu godzinach ogromnego wysiłku zdobyli Nadarzyce. Po zdobyciu Nadarzyc  dalsze  próby rozwinięcia działań zaczepnych w kierunku zachodnim zakończyły się niepowodzeniem.

W walkach  poległo tu ponad trzystu polskich żołnierzy. Wydarzenia te upamiętnia głaz znajdujący się przy wjeździe do Nadarzyc.