Przełamanie linii fortyfikacji nastąpiło na północ o jeziora Dobre, nad potokiem Zdrój. Działający w tym pasie 11.pp z 4.DP już 4 lutego przed zmrokiem zaatakował fortyfikacje na północ od jeziora, w rejonie rowu ppanc oaz schronów Dro. S i Dro.S.3. Natarcie 2.btalionu na nierozpoznaną pozycję, osadzaną przez tylko jeden pluton podchorążych, zostało jednak zatrzymane ogniem broni maszynowej ze schronu i wspierających go żołnierzy. Niemcy wystrzelili również kilka pancerfaustów, co miało imitować ogień artylerii wsparcia. Bezleśna kotlina pokryta była śniegiem i kałużami sygnalizującymi bagniste podłoże, dodatkową przeszkodę stanowił płynący środkiem kotliny potok. Ten odcinek fortyfikacji obsadzał 2.pluton 2.kompanii 2 batalionu2 pułku podchorążych artylerii liczący około 35 żołnierzy pod dowództwem ppor. von Bredow. Polski 11.pułk piechoty 4.DP po okopaniu się przystąpił do ostrzeliwania nieprzyjaciela, aby ustalić rozmieszczenie jego stanowisk. Dodatkowo w nocy 4/5 lutego płk Kondratowicz wysłał zwiad, który został zauważony, ale nie ostrzelany, spowodował natomiast wezwanie wsparcia. W ten rejon został skierowany 1.pluton 2.kompanii do wsparcia i odwodu dla zaryglowania ruchu polskich oddziałów na boki. Rankiem 5 lutego polska kompania wracająca ze zwiadu została silnie ostrzelana ponosząc duże straty. Do ataku ruszyły 1. I 2. batalion 11. pułku pod dowództwem mjr. Murawieckiego.  Przeszły one bez kontaktu z wrogiem wykorzystując mgłę, natomiast niemiecki 1. pluton powrócił na swoje stanowiska i odtworzył obronę. Niemcy wprowadzili do walki wszystkie dostępne siły i zamknęli Polaków „w kotle”. Trwały zacięte walki, do ataku uszyły cztery bataliony: 1. bat.11.pp oraz całość 10. pp. 7 lutego Niemcy zaczęli się wycofywać w kierunku północnym – wyłom pomiędzy jeziorami Dobre i Busino został utrzymany.