Odcinek Wału Pomorskiego poprowadzony w terenie odkrytym i pozbawionym osłony przez naturalne przeszkody, tamujące ruch ludzi i pojazdów. Tutaj rozpoczyna się jedna z rozległych luk pośród takich przeszkód, które zachęcały przeciwnika do wyboru ich jako miejsca dogodne do przeprowadzenia ataku. Jednocześnie luka ta leży w korytarzu między wielkimi zespołami przeszkód nad byłą granicą polsko-niemiecką, gdzie spodziewano się pojawienia dużych mas wojsk nieprzyjaciela. Natarcie wzdłuż wyniosłości terenu na zachód od jez Nakielno wiodło wprost ku szosie na Mirosławiec i Szczecin. Przejście po tej wyniosłości zamknięto już w 1932 r. przez budowę dobrze zamaskowanych stanowisk broni maszynowej w schronach odpornych na ostrzał ciężkiej artylerii polowej. Z chwilą rozpoczęcia budowy właściwego Wału Pomorskiego, od 1934 r. odcinek zaczęto wzmacniać kolejnymi stanowiskami różnego przeznaczenia.
W 1944 r. , w ramach przygotowań do walki, odcinek uzupełniono fortyfikacją polową. Między schronami wykonano sieć rowów łączących, a przy nich dodatkowe stanowiska ogniowe dla broni maszynowej, a także dla armat ppanc. Głęboko w tyle pozycji wykopano rów ppanc.
25 stycznia 1945 r. odcinek obsadzili podchorążowie Oficerskiej Szkoły Artylerii w Borne, z których sformowano pododdziały piechoty. Rano 2 lutego przed odcinkiem pojawiły się patrole rozpoznawcze Armii Czerwonej. Rosjanie zaczęli się okopywać od następnego dnia, gdy ten odcinek frontu szczelnie obsadziły pododdziały 328 DP z 47 A. Od 5 lutego radzieckie ataki skierowane były na pobliski fragment pozycji koło Prusinowa Wałeckiego. Przy jez. Nakielno trwał front pozycyjny aż do 8 lutego. Wówczas nastąpiło przełamanie linii obrony pod Prusinowem Wałeckim. Rosjanie skierowali jednostki swojego prawego skrzydła na Nakielno i zaczęli okrążać izolowany fragment pozycji nad Jez.Nakielno, który został przez Niemców opuszczony w nocy na 10 lutego.