Z treści dyrektywy operacyjnej wynikało, że prawym sąsiadem 1 armii WP będzie 70 armia frontu białoruskiego, a lewym – 47 armia. Podkreślano również konieczność ugrupowania 1 armii w dwa rzuty, silnej osłony północnego skrzydła i potrzebę posiadania na prawym skrzydle armii najlepszych i najbardziej doświadczonych dywizji.

W działaniach 1 armii rozpoczynał się nowy etap. Po wykonaniu marszu do Bydgoszczy przechodziła do pierwszego rzutu frontu. W przesłanych do niej dyrektywach uderza jednak brak informacji o nieprzyjacielu. Problem ten był o tyle ważny, że w pasie natarcia 1 armii WP znajdowały się silne umocnienia pomorskie. Generał Popławski nie mógł zorganizować głębokiego rozpoznania,  więc w tych warunkach podjęcie słusznej decyzji było wyjątkowo trudne. Sytuację komplikował też fakt braku materiałów pędnych, smarów, amunicji, medykamentów i częściowo żywności.

1 armia WP otrzymała zadanie 28 stycznia o godz. 4 rano. Jego realizację miała rozpocząć następnego dnia rano. Na wszystkie czynności przygotowawcze dowództwo miało ok. 28 godzin, a na wykonanie zadań bojowych – 9 dni. Aby je wykonać, musiała rozwijać natarcie w tempie 27,3 km na dobę. Ogólne zadane zostało podzielone na 4 etapy. Największe tempo i odległość armia miała osiągnąć pierwszego dnia – wyjść na wysokość rubieży 47 armii i dalej rozwijać wspólne natarcie. Dowódca wiedział, że aby wykonać zadanie, ugrupowanie wojsk winno być przystosowane raczej do warunków marszu, niż do potrzeby toczenia przewlekłych walk. Niemały wpływ na sposób prowadzenia działań wywierał teren – polodowcowy, pofałdowany, zalesiony i z ciągami głębokich jezior powiązanych rzekami, które grodziły kierunek działań. Armia miała wówczas 6957 koni, 3172 samochody, 145 traktorów, 312 ciągników, 143 motocykle, 97 czołgów, 31 dział pancernych, 29 samochodów pancernych, 48 141 kb, 20 424 pm, 2506 rkm, 753 ckm, 78 wkm plot oraz 1488 rusznic ppanc. Stan osobowy armii na 31 stycznia 1945 r. wynosił 9316 oficerów, 22 548 podoficerów, 57 782 szeregowców i 1141 podchorążych.