Strona niemiecka zdawała sobie sprawę z nieuchronności dotarcia działań wojennych do terenów rdzennie niemieckich i szykowała się na taką ewentualność. Obszar Pomorza Zachodniego administracyjnie podlegał dowództwu II (szczecińskiego) Okręgu Wojskowego. Na jego terenie rozmieszczona była duża liczba jednostek szkolnych i zapasowych. 21 stycznia 1945 r. dowództwo okręgu wraz ze wszystkimi jednostkami zostało podporządkowane Grupie Armii „Wisła”. Dowództwo wydzieliło znaczne siły do obrony zagrożonych terytoriów. Były to 2 Oficerska Szkoła Artylerii Naczelnego Dowództwa Wojsk Lądowych w Bornem Sulinowie i 402 Dzap oraz garnizon Piły. Weszły one w skład X KA SS, którego dowódcą był urodzony koło Drawska gen. por. Günter von Krappe. X KA SS otrzymał także kilka jednostek wzmocnienia. W samym garnizonie Piła znajdowało się 16 baterii artylerii polowej, 5 baterii artylerii fortecznej, 2 baterie artylerii przeciwlotniczej oraz 26 czołgów i dział szturmowych. Garnizon liczył 26 – 28 tysięcy ludzi.
Dotychczasowe prace na temat przeprowadzenia przez Niemców bitwy o Wał Pomorski przyjmowały, że miał on rozbudowaną w kierunku wschodnim rubież. Strona niemiecka miała więc rozpocząć bitwę obronną oddziałem wydzielonym w tym właśnie pasie. Badania autora nie potwierdziły tych tez. Nie znaleziono żadnej wzmianki o pasie w dokumentach niemieckich, ani śladów takiej budowli w terenie. Dokumenty dają inny obraz. Na wschód od rubieży Wału Pomorskiego przebiegała granica między dwoma okręgami wojskowymi: II (szczecińskiego) i XX (gdańskiego). Nie dochodziło między nimi do współdziałania. Kiedy na północnym skrzydle wywiązały się walki, dowództwo XX okręgu (XVI KA SS) nie wiedziało o istnieniu umocnień Wału Pomorskiego. Podporządkowana mu DGreen SS tylko przypadkiem wycofywała się spod Nakła w kierunku Okonka przez m. in. Złotów, Jastrowie i Podgaje, nie była to część niemieckiej bitwy o Wał Pomorski, jak przyjęli polscy historycy.
Oprac. na podst. „Niemieckie wojska lądowe na froncie wschodnim, czerwiec 1944 – maj 1945 (struktura)”, Tadeusz Sawicki
