O tych lasach,
gdzie kręta Dobrzyca
łączy ziemie, beton i wodę
w przyjaźni
o polach
gdzie krzew
zasiekiem
nie zasłoną od kul
słowo trudno składa się w wiersz
Ponad tą ziemią
matką rodzenia
w waszych oddechach
ziarno sekund wiecznej nocy
– czarnych ptaków kołysaniem
Buty zdarte w dalekim pochodzie
trzeba było podkuć stwardnieniem woli
młodość niesioną
w ciężkim szynelu
poderwać z gęstniejącej w mrozie wody
na nic legenda
bagnetów i strach
co palec ciszy układał na lufy
obrożą zaciskał gardło,
gdy las chichotem kul
zawstydzających
wiatr
rozbrzmiewał
Twardy bunkra beton
spojony z żelazem
burzyły oczy
nim uciszył pocisk
Słowo nie wydarte z gardła
niemym
krzykiem w niebo uderza
– kolczastego drutu cierpieniem
żywcem spalonych
z ogniem zjednoczono
sławę
W tym marszu
nie jeden
plamą ciała
ku słońcu,
bo nicią Ariadny kula
kretu podobnych kurhanem oznaczone kroki
W ziemi
wybuchem
otwartych trzewiach
jej przypisani
nowe dali życie
Źródło: Rocznik Nadnotecki tom XIII-XIV 1982/83
